caresizligi ogrettiler bana once.
bir guvercinin kanadinda mesaj ucurmaya kalktim tum sevdiklerime.
guvercinime zarar verebileceklerini gosterdiler. ve ben guvercinleri sevmekten vazgectim.
diger ogrendiklerimin yaninda belki de bir hicti guvercinim, yaraliydi zaten, unutacak mecalsizligimin yorgunlugunu kanatlarinda tasirken kirilmisti kanadi. umut yoktu, ask yoktu, sevmek yoktu, sevilmek?
ne zaman biri gercekten sevmisti ki guvercinimi benden baska. guzel bir kisir donguydu aslinda. kendini gercekten sevmek, kendini kendin oldugun icin sevebilmek, kendini oldugun gibi kabul edebilmek.
sonra bir de tavsanlar vardi, her birinin adi ayni, gulusu farkli. konudan konuya sekerek ilerleyen tavsanlar. guvercinimin kanadi kirildiginda sarildim tavsanlarima. daha kolaydi boyle hayat, guvercin kadar kirilgan degillerdi, ustelik birisi zarar gorunce digerini aliyordum elime.
ve kediler. guvercinimle tavsanlarimi hice sayan kediler.
onlar sayesinde ogrendim caresizlikleri.
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder